27 augustus 2012 - door: Anne-Susan
Nadat alle afscheidstranen waren gedroogd kon ik op 11 juli met een gerust hart aan boord van Hr. Ms. Rotterdam stappen om mee te gaan op dit 5,5 maanden durende avontuur samen met 350 collega’s. Bijna alle krijgsmachtdelen zijn vertegenwoordigd en de Rotterdam is wat ze noemen een paars schip geworden. Dat wil zeggen dat de landmacht, luchtmacht en marine op 1 plaats samenwerken. Heel veel nieuwe gezichten dus. Maar zoals het spreekwoord zegt: hoe meer zielen hoe meer vreugd ;-)
Oefenen
Nadat iedereen aan boord was en het gelukkig nog prachtig weer werd, was het zover: we vertrokken. De hele kade stond vol met mensen die ons uitzwaaiden. Vanaf het moment dat we de verkenner (laatste boei van de vaargeul naar en van Den Helder) passeerden volgden 2 weken van brandoefening na brandoefening, weinig slaap, veel schieten en nog tal van andere oefeningen. Daarna zijn we door het Suez-kanaal gevaren en kwam Somalië in zicht.
 |
| Hr.Ms. Rotterdam, FRISC, Cougar-helikopter |
Hitte
Wat het grootste omslagpunt voor ons allemaal was, was de hitte. 45 graden met bijna 100% luchtvochtigheid is niet niks. Maar het went gelukkig. Nadat we nog geen 2 weken in het gebied rondvoeren kwam de melding dat er een gekaapt schip bij ons in de buurt was. Wij zijn er op af gegaan en iedereen moest op z’n post. Ik vond het allemaal best spannend eigenlijk. Dit is niet iets wat je dagelijks meemaakt. Gelukkig is iedereen en alles er zonder kleerscheuren van afgekomen en kon de bemanning van het gekaapte schip weer veilig doorvaren. Ik kon mijn bezwete lichaam (want geloof me, met 45 graden buiten staan compleet gekleed in helm, lange mouwen, handschoenen en scherfwerend vest gaat je niet in de koude kleren zitten) een lekkere douche geven.
Koud was het helaas niet echt, want met bijna 35 graden zeewatertemperatuur is koud water alleen maar in de koelkasten te vinden. Het is wel heerlijk om in te zwemmen. We kregen van onze commandant allemaal een 2 uur durende water- en zwempretsessie in het dok.
Het gebied waar wij liggen staat erom bekend dat er regelmatig haaien en andere grote zeedieren aanwezig zijn, maar gelukkig was de dok deur gesloten dus hoefden we ons daar geen zorgen over te maken. Alleen collega’s die elkaar bij de enkels grepen zorgden nog wel eens voor hartverzakkingen en slokken zeewater in neus en mond.
Sea-life
Iets wat ook altijd terugkeert is het sea-life dat er te zien is. Volwassenen die als kleine kinderen staan te glunderen als er een groep dolfijnen voor het schip uitspringt en zwemt. Ik heb nooit zoveel geluk, dolfijnen spotten lukt meestal nog wel, maar bij walvissen gaat het meestal zo van: “Kijk een walvis!!!!” Ik:”Waar??”’ ”Kijk daaaaar!!!! Oh nu is hij er niet meer.” Hè, verdorie weer gemist…voor de 3e keer. Maar goed, we hebben nog 4 maanden te gaan...
(Koninklijke Marine, 27 augustus 2012)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten