tekst ELNT Marlous de Ridder
foto aoo Remco Schoonderwoert
SCHAARSBERGEN - Sergeant Frens Hartgers (28) raakt in 2008 levensgevaarlijk gewond in Afghanistan wanneer zijn voertuig nabij de vooruitgeschoven post Qudus op een IED rijdt. Hartgers wordt ruim twintig meter uit het voertuig geslingerd, heeft een slagaderlijke bloeding in z'n lies en zijn beide hielen en linkerknie zijn verbrijzeld. “Nee, zichtbaar letsel heb ik niet, maar de pijn is er nog iedere dag.”
 |
| Sgt. Frens Hartgers |
Van de buitenkant zie je niks aan hem. Dat leidt met regelmaat tot frustratie. Hartgers: “Het lijkt wel of ik daardoor minder serieus wordt genomen. In het begin kreeg ik regelmatig interviewverzoeken. Maar toen de journalist hoorde dat ik geen been miste, zochten ze liever naar een andere kandidaat.” In Schaarsbergen loopt Frens Hartgers nu stage bij Bedrijfsmaatschappelijk Werk voor zijn opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Een carrièreswitch die de pantserinfanterist van 43 Gemechaniseerde Brigade noodgedwongen moest maken. “De HBO-opleiding is behoorlijk pittig. Gelukkig doe ik het in deeltijd, want de hele dag in de schoolbanken tussen die jonge ‘broekies’ trek ik niet meer.”
Herstel
Hartgers is één van de gewonden die zijn medewerking verleende aan het onderzoek van revalidatiearts, drs. Loes de Kruijff. “Voor Defensie ben ik - denk ik - een succesverhaal.
Mijn revalidatie was een lange weg, maar verliep redelijk gladjes. Het belangrijkste is dat ik nog kan lopen. Iets waar nog steeds veel mensen van staan te kijken. Ik lag letterlijk in puin.” Van de IED-aanslag zelf weet Hartgers niets meer. Vanwege zijn ernstige verwondingen werd hij vijf weken lang slapend gehouden.
“Toen ik achteraf de verhalen hoorde, realiseerde ik pas hoeveel geluk ik heb gehad. Dat ik geen trauma heb, is een raadsel: maar begrijpelijk, omdat letterlijk alles zwart werd.”
Hoewel hij optimistisch is, worstelt de sergeant nog dagelijks met de gevolgen. Niet alleen de littekens herinneren er telkens opnieuw aan, ook is hij voorlopig niet uitbehandeld. Onlangs is zijn rechter hielbeen en voet gereconstrueerd en zijn pijnlijke knie vraagt opnieuw om een kijkoperatie.
“Ik zeg wel eens dat ik een abonnement heb op het CMH, alleen kom je van dat lidmaatschap nooit meer af.” Maar, ergens komt het misschien door hemzelf, zo zegt hij. “Ik wilde al die jaren veel te snel. Niet toegeven aan wat niet meer kon en actief bezig zijn. Stond ik weer de tuin om te spitten of was ik in huis bezig. Dat is toch de aard van het beestje.”
Vereniging
Een belangrijke rol tijdens zijn reintegratie is weggelegd voor zijn vriendin en familie. “Mijn vriendin zat destijds elke dag aan mijn bed. Wat dat betreft is gewond raken de ultieme relatietest. Het maakt je band ijzersterk.” Daarnaast kreeg Hartgers in Doorn veel steun van mede-revalidanten.
De vriendschap tussen de gewonden is zo hecht dat Hartgers, samen met vier anderen, besluit een lotgenotenvereniging op te richten. Onder het mom van ‘samen sterk’ is de vereniging niet alleen bedoeld voor de saamhorigheid, ook willen de gewonden kennis delen. “Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen problematiek, maar we kunnen elkaar wel helpen”, zegt Hartgers. “Bijvoorbeeld op het gebied van voorzieningen.
Sommige collega’s schrikken van de papieren rompslomp. Daarentegen zoek ik uit waar ik recht op heb. Binnen de groep noemen ze mij wel eens gekscherend ‘Minister van Financiën’. Maar ja, een gezond lichaam krijg ik er niet mee terug.”
Meer informatie is te vinden op www.degewondesoldaat.nl
(Defensiekrant, 14 september 2012)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten